نگاهی کلان به شاخصهای مد و لباس

با ارزیابی زندگی بشر و تحولات آن، می‌توان مشاهده نمود

که انسان از همان آغاز پیدایش، کوشیده  تا پوشش مناسبی برای خود تهیه کند.

به گواه تاریخ حداکثر در قریب به اتفاق کشور‌های جهان، مسأله پوشش و به ویژه حجاب زنان، امری معمول بوده است،

هر چند که در طول تاریخ، فراز و نشیبهای زیادی طی کرده  و گاهی با اعمال سلیقه حاکمان و یا متنفذان مذهبی شدت و ضعف گرفته است،

ولی هیچ‌گاه به طور کامل از بین نرفته است.

در ایران باستان نیز به طور مثال، زنان چادری مستطیل شکل بر روی همه لباسهای خود داشتند

و مثلاً ایلامی‌ها، برای زنان خود لباسهایی تجویز می‌کرده‌اند که تا پایین زانویآنها را می‌پوشانده.

عام بودن پوشش و حجاب، به معنای همه زمانی و همه جایی بودن آن در میان ملل گوناگون،

به رغم عقاید، مذاهب و شرایط جغرافیایی متفاوت است.

این موضوع نشانگر آنست که تمایل به پوشش و حجاب از فطریات دورنی انسان سرچشمه می‌گیرد، نه از تمدن، فرهنگ و یا عقاید مذهبی خاص.

از آنجا که مقوله پوشش و لباس منحصر به انسان است،

لذا از جمله مسائلی است که انسان همواره در زندگی خود با آن در ارتباط بوده است.

به پوشش به عنوان یک نیاز ضروری و جزء جدایی ناپذیر حیات انسانی، نگریسته می‌شود.

لباس در زندگی روزمره انسانها کارکردهای متنوعی داشته  که اولین کارکرد آن، پاسخگویی به نیاز فطری «خود استتاری» است.